गजल
विपल बोयुङ
आँशु पिई प्यास मेट्छौ खडेरीमा तिमी ।
धाउँछौ आखिर कस्कालागि पधेंरीमा तिमी ।
बेदनाको बलेसित्यो बगेका छन् आधारबाट,
कति पोख्छौ बूँदहरु परेलीमा तिमी ।
नाम होइन धर्ती भन्ने उपनामछ तिम्रो,
काट्छौ अझै कतिजुनी अँधेरीमा तिमी ।
बनायथ्यो सृसटीकर्ता प्रकृतिले तिमीलाई,
रोप्छौ कति आँशुकाफूल मझेरीमा तिमी ।
त्यो संस्कारको दाहासस्कार गर्नैपर्छ अब,
युगले भन्छ उठ नारी तयारीमा तिमी ।
आँशु पिई प्यास मेट्छौ खडेरीमा तिमी ।
धाउँछौ आखिर कस्कालागि पधेंरीमा तिमी ।
बेदनाको बलेसित्यो बगेका छन् आधारबाट,
कति पोख्छौ बूँदहरु परेलीमा तिमी ।
नाम होइन धर्ती भन्ने उपनामछ तिम्रो,
काट्छौ अझै कतिजुनी अँधेरीमा तिमी ।
बनायथ्यो सृसटीकर्ता प्रकृतिले तिमीलाई,
रोप्छौ कति आँशुकाफूल मझेरीमा तिमी ।
त्यो संस्कारको दाहासस्कार गर्नैपर्छ अब,
युगले भन्छ उठ नारी तयारीमा तिमी ।
