गजल
शिव प्रणत दियौ खाली प्रतिक्षाको चिनो पो हाय मागेथें ।
बुझेकै हुँ हिजो तिमीले लुकायौ प्रेमको माला,
कुरायौ हरघडी व्यर्थै अगाडी तुल टाँगेथें ।
सुकेको यो नदीभित्र भ¥यौ पानी तिमीले नै,
त्यसैको सिर्जनाले नै म याँसम्म जागेथें ।
भएँ पानी भएँ आगो नजरको तीरले एक दिन,
म घायल मुटुबाटै सीमाना व्यर्थ नाघेथें ।
झापा
